یادداشت روز | ناکامی های ادامه دار پاریس، معنا دهنده اینکه پول همه چیز نیست
یادداشت روز | جمله «پول، خوشبختی نمیاره» رو همه ما حداقل یک بار شنیده ایم؛ اما آیا در واقعیت اینگونه است؟ قدرت های دنیای فوتبال که همواره جام های تورنمنت های معتبر فوتبالی در میانشان دست به دست می شود که از این جمله پیروی نمی کنند! چرا که اگر پول نبود آنها جز تیم های ممتاز قرار نمی گرفتند؛ حداقل تا به امروز اینگونه بوده. این درحالی است که میان همان تیم های برتر نیز تیم هایی وجود دارند که نسبت به دیگر تیم ها قدرت مالی بیشتری دارند. منچسترسیتی و پاری سن ژرمن از جمله این تیم ها هستند که در یک دهه اخیر بیش از دیگران در پنجره های نقل و انتقالاتی فوتبال فعال بوده اند. اما تیکه مهم و مورد توجه ما همین تیم پاری سن ژرمن است که علی رغم ریخت و پاش های بسیار در سال های اخیر، شب گذشته و برای دومین بار متوالی در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا کنار رفت؛ و این یعنی «عمق فاجعه» برای چنین باشگاه پرطرفداری و البته پیروی از این جمله که «پول همه چیز نیست».
آنها در اولین فصل بریز و بپاش خود برای پی‌اس‌جی به اندازه چندین فصل گذشته باشگاه و بیش از صد میلیون یورو برای خرید بازیکنان جدید هزینه کردند و این روند را در مدت حضور خود همواره حفظ کردند اما اوج دستاوردهای پاری سن‌ژرمن از قهرمانی در لیگ یک فرانسه فراتر نرفته است. شب گذشته بایرن مونیخ باز هم رویاهای مشترک قطری‌ها و فرانسوی‌ها را با یک نمایش مطمئن محو کرد تا گردانندگان باشگاه پاریسی مطمئن باشند راه رسیدن به آرزوها، خرج کردن پول بیشتر و گرد آوردن ستاره‌های متعدد نیست. لیگ قهرمانان اروپا هنوز هم از سقف توانایی‌های تیم ثروتمند فرانسوی بالاتر بود و همه رویاها برای این تیم به فصل و فصل‌های بعد موکول شد تا شاید با رویکردی متفاوت در پی کسب موفقیت در اروپا باشند.
فصل 12-2011 بود که پاریس برای اولین بار یک نام فرانسوی را در ردیف پر خرج‌ترین تیم‌های باشگاهی اروپا قرار داد و حدود 107 میلیون یورو برای خرید بازیکنان جدید هزینه کرد. البته که سران پاریس انتظار نداشتند این هزینه و اولین فصل کار با بزرگ‌ترین دستاوردها برایشان تمام شود. بنابراین رویکرد سخاوتمندانه خود را ادامه دادند. فصل دوم رقم هزینه شده تا 151 میلیون یورو ارتقا پیدا کرد تا ستاره‌هایی مانند زلاتان ابراهیمویچ، مارکو وراتی، تیاگو سیلوا و حتی دیوید بکام پیراهن پی‌اس‌جی را بپوشند. این ارتقای سرمایه‌گذاری نیز برای فتح اروپا جواب نداد و داستان تکراری پول خرج کردن مالکان قطری ادامه پیدا کرد. سران ثروتمند پاری سن‌ژرمن هزینه‌های خود را به بخش‌های دیگر باشگاه هم ارتقا دادند تا ستاره‌هایی مانند کینگزلی کومان و مایک مانیان از تیم‌های پایه پاری سن‌ژرمن ظهور کنند و همزمان بیش از 135 میلیون یورو در سومین فصل از سال‌های ثروتمند بودن پاریس هزینه شد. باز هم نتیجه مثل ادوار قبل بود و لیگ قهرمانان تیم پر خرج خود را به عنوان قهرمانش نمی‌شناخت. پاریس خسته و آسیب دیده برای یک فصل دست از ولخرجی برداشت تا خودش را برای رکورد شکنی‌های آینده آماده کند.
آنخل دی‌ماریا با 63 میلیون یورو در فصل 16-2015 راهی پاریس شد تا مجموع هزینه‌های این باشگاه باز هم به بیش از صد میلیون یورو و به حدود 116 میلیون برسد. این فقط یک شروع برای جنون ولخرجی اداره کنندگان پاری سن‌ژرمن بود و فصل بعدی با رفتن حدود 134 میلیون یورو از جیب مالکان قطری برای جذب ستاره‌های جدید سپری شد. رفته رفته بازار نقل و انتقالات تحت تاثیر هزینه‌های پاریسن‌ژرمن قرار گرفت و عده‌ای این باشگاه را به ایجاد تورم و قیمت‌های غیر واقعی برای خرید بازیکنان متهم کردند. این اتهام هرگز راهی به گوش ناصر الخلیفی و همکارانش پیدا نکرد تا آنها در فصل 18-2017 برای خرید نیمار، دنی آلوز و کیلیان امباپه این بار مرز 200 میلیون یورو در یک فصل را پشت سر بگذارند و دوره جدیدی را برای پاری سن‌ژرمن با مطرح‌ترین ستاره‌های فوتبال دنیا آغاز کنند. لیگ قهرمانان هنوز هم به پی‌اس‌جی روی خوش نشان نمی‌داد و این باشگاه هنوز هم در پی تغییر این روند با خرج کردن پول‌های بیشتر بود. انتقال امباپه به صورت دائمی ثبت شد، بوفون به پاریس آمد، پاردس و برنات هم به پی‌اس‌جی پیوستند تا 262 میلیون، رکورد جدید این باشگاه برای هزینه در یک فصل نام بگیرد. مجموع هزینه‌های باشگاه فرانسوی در این مقطع از مرز یک میلیارد یورو عبور کرده بود و بازار نقل و انتقالات همواره با یک غول بزرگ از لیگ یک فرانسه مواجه می شد که حاضر بود برای هر بازیکنی که می‌خواهد هر چقدر که لازم باشد، هزینه کند.
پاریس از سوی برخی کارشناسان و اهالی فوتبال با نقدی مواجه می شد که خیلی برای هواداران این تیم و البته مالکانش خوشایند نبود. در رابطه با دلایل عدم موفقیت این تیم در اروپا می‌گفتند پاری سن‌ژرمن تیم با کیفیتی است اما برای قهرمانی در قاره سبز شخصیت کافی را ندارد. این اظهار نظرها به کام مالکان قطری تلخ بود و آنها بار دیگر با عزمی جدی در پی خریدن چیزی برآمدند که دیگران می‌گفتند آن را ندارند؛ شخصیت! پی‌اس‌جی بزرگ‌ترین خبرهای نقل و انتقالاتی فوتبال دنیا را در فاصله کمی رقم زد. آنها اعجوبه آرژانتینی را همبازی فوق ستاره فرانسوی خود کردند و مسی از بارسلونا دل کند تا برای پاریس به میدان برود. کیلور ناواس، مائورو ایکاردی، رافینیا، اشرف حکیمی، جورجی واینالدوم، سرخیو راموس، جیان‌لوییجی دوناروما، نونو مندس، رناتو سانچس و فابیان رویس نام‌هایی بودند که یکی پس از دیگری در تلاش پاری سن‌ژرمن برای رسیدن به شخصیت قهرمانی اروپا به ترکیب این تیم اضافه شدند. پاریس تصاویری ساخت که کمتر کسی آنها را باور می‌کرد. تصویر مسی در کنار راموس یا تصویر بوفون در جایی به جز یوونتوس برای فتح لیگ قهرمانان و تصاویر دیگری با همین حجم از تفاوت و غیر منتظره بودن در قاب تیم جاه‌طلب فرانسوی ثبت شد تا اهالی فوتبال را به حیرت و شگفتی بیندازد اما با تمام این شگفتی‌سازی‌ها هم دستشان به قهرمانی در اروپا نرسید. مالکان باشگاه دیگر باید باور کرده باشند که پول حلال تمام کاستی‌هایشان نیست و حتی اگر باز هم بازار نقل و انتقالات را با هزینه‌های هنگفت بهم بریزند، تضمینی برای موفقیت پی‌اس‌جی در قاره سبز نخواهد بود.
آنها برای رسیدن به قهرمانی اروپا همه کاری کرده‌اند. از شکستن رکوردهای نقل و انتقالاتی گرفته تا استخدام مربیان صاحب‌نام دنیا و تبدیل کردن رختکن تیم به ویترین ستاره‌های مستطیل سبز، همه این تلاش‌ها ظرف حدود یک دهه در پاری سن‌ژرمن رخ داده تا لیگ قهرمانان فقط یک بار اعلام کند جام قهرمانی‌اش متعلق به تیم ناصر الخلیفی و همکارانش است. لیگ قهرمانان این بار با بایرن مونیخ به آرزوهای پاریسی حمله‌ور شد و در 2 بازی رفت و برگشت این تیم پر ستاره را ناک اوت کرد. پاریس باید تا اینجا دیگر کاملا فهمیده باشد رمز موفقیت و دستیابی به رویاهای بزرگ صرفا در پول خرج کردن نیست و شاید آنها باید دنبال گم‌کرده خویش بگردند. در این سال‌ها از سران باشگاه فرانسوی همه چیز دیده‌ایم به جز یک مقوله مهم و غیر قابل چشم‌پوشی در همه تئوری‌های موفقیت؛ آنها صبور نیستند.
پاریس شاید مجبور باشد برای خودش فلسفه‌ای به جز خریدن ستاره‌ها بنویسد که در این فلسفه صبر و اعتماد به نیروها هم گنجانده شود. با بررسی سال‌های تقلای پاری سن‌ژرمن در فوتبال اروپا و ناکامی همیشگی تیم، این ذهنیت قوت می‌یابد که شاید اگر آنها به توماس توخل، مائوریسیو پوچتینو و به برخی از ستاره‌های تیم فرصت بیشتری می‌دادند و خیلی زود و پس از هر شکست قید حضور آنها را نمی‌زدند، ممکن بود اتفاقات بهتری در آینده رقم بخورد. پاریس پول خرج می‌کند، شکست می‌خورد و سرمربی شکست خورده را با تجربه گران‌قدری که از شکستش به دست آورده، کنار می‌گذارد و مرد دیگری روی کار می‌آید تا بدون این تجربه، پی‌اس‌جی را در نقطه شروع قبلی تحویل بگیرد. صبر شاید همان کلید‌واژه گم‌شده پاری سن‌ژرمن است که با توجه به منابع مالی سرشار این باشگاه انتظار صبور بودن هم می‌تواند انتظار بزرگی باشد. با همه این احوال شاید ناک اوت شدن در مقابل بایرن آن هم بدون حتی یک گل زده در حضور امباپه و مسی تلنگری جدی برای قطری‌های پاری سن‌ژرمن باشد تا برای یک بار هم که شده با طمانینه در پی دلایل این ناکامی باشند و در این جستجو واژه گم‌شده صبر را هم پیدا کنند.
درباه نویسنده
