معرفی تیم‌های گروه دوم جام‌جهانی؛ اینجا همه به‌دنبال طلسم‌شکنی و تاریخ‌سازی هستند
به گزارش زوم اسپورت” بیست‌ودومین دوره‌ی رقابت‌های جام جهانی قرار است از 29 آبان‌ماه، برای آخرین بار با حضور 32 تیم آغاز شود. در گروه دوم رقابت‌های جام جهانی قطر شاهد حضور تیم‌های انگلیس، آمریکا، ولز و ایران هستیم. هر یک از این تیم‌ها به یک تاریخ‌سازی و طلسم‌شکنی فکر می‌کند؛ سه‌شیرها مشتاق کسب دومین جام پس از 56 سال هستند. اژدهای سرخ در دومین حضور پس از 64 سال به دومین صعود فکر می‌کند. یانکی‌ها پس از یک دوره غیبت در جست‌وجوی پیشروی دیگری همچون سال 2002 هستند و ملی‌پوشان ایرانی می‌خواهند طلسم صعود نکردن از گروه‌شان را برای اولین بار بشکنند. در ادامه با حاضرین در گروه دوم بیشتر آشنا خواهیم شد.
انگلیس؛ یا قهرمانی یا هیچ
آن‌ها همیشه مدعی قهرمانی هستند؛ حتی اگر فقط یک‌بار رنگ فینال را دیده باشند و فقط یک مرتبه جام زرینه‌بال را فتح کرده باشند. از انگلیس صحبت می‌کنیم. تیمی که قرار است در قطر برای هفدهمین بار طعم حضور در جام جهانی را بچشد. جامی که تا سال 1950 آن را به رسمیت نمی‌شناختند. سه‌شیرها به جز سال‌های 1950، 1958 و 2014 همیشه از گروه خود صعود کرده‌اند. آن‌ها در سال 1966 و در شرایطی که میزبانی را به عهده داشتند، موفق شدند تحت هدایت اَلف رمزی، قهرمان شوند. انگلیس برای رسیدن به این عنوان از سد تیم‌هایی چون فرانسه، آرژانتین، پرتغال و نهایتا آلمان‌غربی گذشت. هت‌تریک جف هرست در بازی نهایی و اشتباه توفیق بهراموف در وقت‌های اضافه جزو نکات جالب توجه و به یاد‌ماندنی فینال مذکور است.
صاحبان فوتبال در ادوار بعدی نمایش ناامیدکننده‌ای داشتند و فقط 2 بار طی سال‌های 1990 و 2018 توانستند به مرحله‌ی نیمه‌نهایی راه پیدا کنند. آن‌ها با سربابی رابسون به آلمان‌غربی باختند و فینالیست نشدند و 28 سال بعد هم به‌دست کرواسی از رسیدن به بازی نهایی بازماندند. حالا ساوت‌گیت به دنبال این است تا پس از چهارمی سال 2018، سومی لیگ ملت‌های 2019 و دومی یورو 2020، در جام جهانی پیش رو، انگلیس را پس از 56 سال مجددا قهرمانِ جهان کند. البته که تردیدها نسبت به انگلیس زیاد است. آن‌ها باوجود داشتن مهره‌های زیاد و بازیکنان جذاب در تمامی پست‌ها همواره این اتهام را همراه خود داشته‌اند که تیمی یکدست و متحد نیستند و سرمربی 52 ساله‌شان هم در قواره‌ای نیست که بتواند انتظار طولانی‌مدت فوتبال‌دوستان این کشور را تمام کند.
انگلیس مثل همیشه با اقتدار و با 26 امتیاز در مرحله‌ی انتخابی، مجوز حضور در قطر را گرفت. نمایش ضعیف در لیگ ملت‌های اخیر و سقوط به سطح پایین‌تر اما نشان داد که فرم کنونی سه‌شیرها ایده‌آل نیست. بن چیلول و ریس جیمز دو مدافع چلسی به دلیل مصدومیت جام جهانی را از دست داده‌اند. با این وجود آن‌ها همچنان بازیکنان تاثیرگذاری چون هری کین، جود بلینگام، رحیم استرلینگ، میسون مونت و … را در ترکیب خود دارند و امیدوارند تا عنوان قهرمانی را به‌دست بیاورند.
ولز؛ به دنبال حفظ رکورد 100 درصدی
64 سال گذشت تا دوباره ولز را در جام جهانی ببینیم. آن‌ها هستند تا شاهد حضور نیمی از بریتانیا در گروه دوم جام بیست‌ودوم باشیم. اژدهای سرخ برای کسب مجوز دومین حضور کار سختی داشت. آن‌ها بعد از بلژیک و بالاتر از چک، استونی و بلاروس مقام دوم گروه را به‌دست آوردند و راهی پلی‌آف شدند. شاگردان رابرت پیج با عبور از سد اتریش و اوکراین، بلیت قطر را اوکی کردند. با تیم عجیبی روبرو هستیم؛ ولز در طول تاریخ حضور بسیار کمرنگی در تورنمنت‌های معتبری چون جام جهانی و جام ملت‌ها داشته اما هر زمان که به دور نهایی رسیده توانسته عملکردی درخور توجه و قابل احترام داشته باشد.
آن‌ها در جام 58 مقابل مجارستان، مکزیک و سوئد میزبان به تساوی رضایت دادند و سپس در بازی پلی‌آف از سد نایب‌قهرمان دوره‌ی قبلی یعنی مجارستان گذشتند و به یک‌چهارم نهایی صعود کردند. برزیل، قهرمان آن دوره با پدیده ی 17 ساله‌اش پله، تنها تیمی بود که موفق شد نماینده اروپا را شکست دهد و قرمزها با افتخار به خانه برگشتند. تا یورو 2016، ولز در هیچ رویداد بزرگی حاضر نبود. با این وجود بازهم توانست نمایشی درخشان از خود نشان دهد و با عبور از سد تیم قدرتمندی چون بلژیک تا نیمه‌نهایی جام ملت‌های اروپا پیشروی کند. آن‌ها در یورو 2020 هم از گروه خود صعود کردند تا حالا در دومین آزمون خود در جام جهانی دلخوش به این باشند که همیشه در تورنمنت‌های معتبر از گروه شان بالا رفته‌اند.
در ترکیب ولز شاهد حضور بازیکنان خوبی هستیم. گرت بیل، فوق ستاره و بازیکن محبوب تیم است. او در تیم ملی کشورش در سال‌های اخیر، بهترین بازی‌ها را به نمایش گذاشته و در کنار نفراتی چون بن دیویس، نکو ویلیامز، کیفر مور، دنیل جیمز، ارون رمزی و … به دنبال این است تا نسل طلایی ولز را در جام جهانی نیز به یک افتخار بزرگ برساند. از سرمربی 48 ساله ولزی‌ها هم بیشتر بدانیم. پیج تا سال 2011 و سن 37 سالگی مشغول به بازی در سطوح پایین فوتبال انگلیس بود و رکورد گلزنی در هر چهار سطح جزیره را به نام خود ثبت کرده است.
او پیش از حضور در کادرفنی تیم ملی ولز، هدایت تیم زیر 21 سال کشورش را به عهده داشت و سپس دستیار رایان گیگز شد. رسوایی‌های به‌وجود آمده برای اسطوره باشگاه منچستریونایتد، فرصتی طلایی را در اختیار رابرت قرار داد و او توانست به بهترین شکل از این شانس بهره ببرد. باید دید او به مدد تاکتیک‌هایی که شبیه به فوتبال سنتی بریتانیا است می‌تواند رکورد 100 درصد صعود از دور گروهی را برای کشورش در جام‌های بزرگ را حفظ کند یا خیر.
آمریکا؛ بازگشت با نسلی جدید، به امید تکرار 2002
آمریکا بعد از پرتغال به دومین تیمی تبدیل می‌شود که برای دومین‌بار باید با ایران در جام جهانی پیکار داشته باشد. یکی از جوان‌ترین تیم‌های حاضر در قطر به‌دنبال این است تا در یازدهمین حضور و پس از یک دوره غیبت، صعودی دیگر را تجربه کند. شاید ندانید اما تیم ملی فوتبال آمریکا در اولین دوره‌ی جام جهانی، رتبه سوم را به خود اختصاص داد. البته که آن‌ها برای ایستادن روی پله سوم جهان فقط از سد پاراگوئه و بلژیک گذشتند و سپس با حساب 6 بر یک به آرژانتین باختند.
آن‌ها پس از حذف در دور نخست جام‌های 1938 و 1950 به مدت 40 سال رنگ جام جهانی را ندیدند ولی از جام 90 تا به امروز فقط شانس حضور در روسیه را از دست داده‌اند و در الباقی تورنمنت‌ها، چهار مرتبه از گروه‌شان بالا رفته‌اند. اوج کار یانکی‌ها در جام جهانی 2002 کره‌جنوبی و ژاپن بود که موفق شدند بالاتر از پرتغال از دور گروهی صعود کنند و سپس با عبور از سد رقیب سنتی خود مکزیک، تا یک چهارم نهایی جهان پیشروی کردند؛ کاری به مراتب دشوارتر از ماموریتی که در سال 1930 انجام داده بودند.
آمریکا برای دریافت مجوز حضور در قطر، در مسابقات کونکاکاف رتبه سوم را بین هشت تیم مال خود کرد و توانست به صورت مستقیم راهی جام بیست‌ودوم شود. آن‌ها همانقدر که از دیدار با ایران خاطره تلخ دارند، از رویارویی با انگلیس استقبال می‌کنند چرا که موفق شدند این تیم را در جام جهانی 1950 شکست دهند و در جام 2010 هم با نتیجه‌ی 1-1 متوقف کنند. سرمربی آمریکا گرگ برهالتر است. مردی 49 ساله که 44 بازی ملی در کارنامه‌ی خود دارد. او در لیگ‌های هلند، انگلیس و آلمان بازی کرد ولی شروع و پایانش در ایالات متحده بود و نهایتا با لباس تیم گلکسی از فوتبال خداحافظی کرد. برهالتر در 2 جام جهانی 2002 و 2006 عضوی از تیم ملی کشورش بود و حالا می‌تواند به عنوان سرمربی هم طعم حضور در این رویداد مهم را حس کند.
برهالتر در چهار سال اخیر هدایت آمریکا را به عهده گرفته و با آن‌ها فاتح لیگ ملت‌های کونکاکاف در سال 2020 و گولدکاپ در سال 2021 شد. در اختیار داشتن نسل هیجان‌انگیزی که اوج شکوفایی‌شان در جام 2026 خواهد بود می‌تواند اتفاق بزرگی برای برهالتر باشد. او با داشتن نفراتی چون وستون مک‌کنی، کریستین پولیسیچ، جیووانی رینا، تایلر آدامز، تیموتی وه‌آ و سرجینیو دست می‌تواند زنگ خطر بزرگی برای حاضرین در گروه دوم باشد و البته ممکن است روی دیگر سکه نمایان شود و آن‌ها مانند دیدار با ژاپن نمایشی خام داشته باشند و زود به خانه برگردند.
ایران؛ حالا وقت صعود است
و حالا ششمین حضور. مسیری که از 1978 شروع شد اکنون به قطر رسیده است. تیمی که نه با حشمت مهاجرانی، نه با جلال طالبی، نه با برانکو ایوانکوویچ و نه با کارلوس کی‌روش (2 مقطع) نتوانسته از دور گروهی صعود کند، حالا طبق سیر تاریخ باید برای اولین صعود بجنگد و چاره‌ای جز این ندارد. ایران برای ثبت سریع‌ترین صعود ممکن و همچنین تجربه‌ی سومین حضور متوالی در بزرگترین رویداد فوتبالیِ جهان با مارک ویلموتس شروع کرد و در آستانه‌ی حذفی زودهنگام در دور دوم انتخابی قرار گرفت اما دراگان اسکوچیچ موفق شد ایران را به جام بیست‌ودوم برساند. با این وجود مرد کروات، جایگاه خود را به مردی تحویل داد که در جام‌های 2014 و 2018 هم سکاندار ملی‌پوشان بود.
کی‌روش در آستانه هفتاد سالگی و پس از اینکه نتوانست با کلمبیا و مصر به مدینه فاضله‌اش برسد حالا می‌خواهد با کشور مورد علاقه‌اش طعم حضور در چهارمین جام جهانی متوالی را بچشد. تیم او در سال 2014 یک امتیاز به‌دست آورد و 4 سال بعد موفق شد به نخستین برد بعد از 20 سال برسد و ضمن کسب بیشترین امتیاز ممکن از گروهی فوق‌العاده دشوار، در آستانه‌ی صعود و حتی سرگروهی قرار بگیرد اما نهایتا به سومی در گروهش بسنده کرد. نسلی که زیر نظر کی‌روش به تیم ملی رسید حالا در سن طلایی خود قرار دارد. خیلی از این بازیکنان شاید چهار سال دیگر جایی در تیم ملی نداشته باشند و قطر، آخرین فرصت آن‌ها برای تاریخ‌سازی و رقم زدن نخستین صعود برای ایران خواهد بود.
تیم ملی به عنوان بهترین تیم قاره‌ی کهن در رنکینگ فیفا، در جام جهانی 1998 از سد آمریکا گذشت و حالا برای دومین بار باید با این تیم پیکار داشته باشد. ایران در 2 مصاف با نمایندگان کونکاکاف به یک پیروزی و یک باخت دست پیدا کرده است. نه ولز و نه انگلیس تا به حال با ایران در جام جهانی پیکار نداشته‌اند اما شاگردان حشمت مهاجرانی پیش از جام جهانی 1978، در دیداری دوستانه مقابل ولز بازی کرد و با یک گل شکست خورد. تیم ملی هیچ‌وقت از پسِ تیم‌های اروپایی در جام جهانی برنیامده و آمار 6 باخت و 2 تساوی را بر جای گذاشته است.
با این وجود جالب است که یکی از 2 تساوی مقابل نماینده‌ای از بریتانیا (اسکاتلند) رقم خورد و دیگری مربوط به آخرین بازی ایران در جام جهانی (پرتغال) پیش از جام پیش رو می‌شود. حال باید دید تیمی که مهدی طارمی، علیرضا جهانبخش، صادق محرمی، سامان قدوس و احتمالا سردار آزمون ستاره‌های شناخته‌شده‌اش هستند، می‌تواند یکی از 2 صعودکننده‌ی گروه دوم باشد یا ششمین حذف در راه خواهد بود.
درباه نویسنده
